JULIA GJIKA

Translated by Ani Gjika

Një Pasdite Vjeshte

Dielli ish në të perënduar
pasi kisha pastruar godinën dykatëshe
ditën e punës mbyllja
pranë damsterit
ku hidhja plehrat e fundit.
Vetëm isha me lodhjen time.
Këmbë njeriu nuk ndihej përqark.
Mes lodhjes dhe një ëndrre të venitur
mendova se isha e humbur,
kur pa pritur në atë qiell muzgu
një tufë rosash të egra —
Ngrita kokën lart
Bardhësia e barqeve të tyre
lundronte në nuanca të panumurta
ja kish marë vjeshtës të gjitha ngjyrat
ajo pëlhurë qiellore.
Në një kohë lodhja dhe çlodhja u bashkuan
nuancat trëndafili, të kaltra, të blerta, gri, flori
dhe tingujt që vinin nga sqepat e zogjve
më bënë të fluturoj me ëndrrën
që nuk vdes.
Sa e vështirë të besosh
se pas një dite të lodhshme monotone
që e harron pas gjumit të një nate
muzgu më hapi një dritare dhe më ftoi
të sodisja pamje
që kujtesa ime i ruan si thesar.

Autumn Afternoon

The sun was setting just as I’d finished cleaning
the offices of a two-story building,
ending another day of work
near the dumpster
with the last bag of trash I tossed away.
I was alone with my exhaustion.
You could hear nobody’s footsteps.
Somewhere between my exhaustion and a faded dream
I thought I was lost,
when suddenly in the gloaming
the flight of the wild geese —
I raised my head.
Their white bellies
glided through the numerous hues
the firmament had stolen from the season.
In an instant, exhaustion and rest became one.
The green, blue, pink, amber-gold hues
and the sounds calling from the birds’ beaks
carried me toward the dream
that never dies.
How hard it is to believe
that after a tiring, monotonous day
which you forget in a night’s sleep
dusk opened a window,
so I could see
what my memory
safekeeps.